Asielzoeker (azc’er)
Je leest er nu veel over in het nieuws: asielzoekers, mensen die uit hun eigen land vluchten en op zoek zijn naar veiligheid of een beter leven. In Alkmaar zit een asielzoekercentrum en onze hoofdredactrice Ema heeft er gewoond. Lees hier haar verhaal en dat van de Vrolijkheid.
Ik ben Ema Najetovic, een van de initiatiefnemers van Shuffle Magazine en asielzoeker. Of eigenlijk asiel-gevonder, want inmiddels heb ik een Nederlands paspoort. Ik ben in 1988 geboren in Bosnië-Herzegovina, waar in 1991 de oorlog begon. Mijn moeder en ik vertrokken toen vanuit Bosnië eerst naar België en in 1994 kwamen we in Nederland wonen. Mijn oudste oom kwam bijna 30 jaar geleden naar Alkmaar, omdat hij aan de Joegoslavische kust een Alkmaarse ontmoette. Zij was daar reisleidster en hij werd verliefd op haar. Samen wilden ze liever in Alkmaar wonen. Dus eigenlijk ben ik inmiddels Alkmaarse door de liefde van mijn oom. Grappig hè? Wij kwamen in het azc in Alkmaar te wonen en dat was eigenlijk geen pretje. Wij waren in ieder geval veilig. Toch voelde dit niet altijd zo. Het leven in het asielzoekerscentrum was soms heel moeilijk en het leven wat ons daarna geboden werd soms ook. Juist omdat wij asielzoekers waren en erg verschilden van jullie, de autochtone mensen. Qua taal, qua cultuur, maar ook wat betreft het verschil in de start van het leven die wij allen hebben gehad in Nederland.
1994, wat deed jij toen? Als je een beetje mijn leeftijd bent (27), dan speelde je waarschijnlijk. Op het schoolplein van je drukke schooltje, buiten in de speeltuin met je buurtvriendinnetjes en als je het een beetje goed had, namen je ouders je mee naar de OKB, het strand of misschien zelfs wel naar de Vest of de bioscoop. Ik woonde in een vierkamerappartement met nog twee gezinnen en ik speelde dierendoktertje. Om aan dieren te komen, in dit geval mussen, moesten we (ja, dat moest echt) de mussen eerst raken met een leeg colablikje. Zodat wij ze daarna konden verzorgen. Dat was leuk! Verder gebeurde er niet zoveel op het azc.
Nederlander
Inmiddels ben ik wel ingeburgerd en volwassen, dus ik zal dat soort dingen met mussen niet meer doen. Ik gooi lege blikjes ook netjes in de prullenbak, dus per ongeluk zal het mij ook niet overkomen. Please, doe geen aangifte, ok? Ik heb dus – samen met Karlijn Plunkett – Shuffle Magazine, een zoontje van vijf die mega-über-schattig is, een lieve vriend die altijd netjes VVD stemt én ik werk als freelancer in het asielzoekerscentrum. En wel voor stichting de Vrolijkheid!
Als ik vroeger tegen mensen vertelde dat ik asielzoeker ben en uit Bosnië gevlucht ben voor de oorlog (samen met mijn moeder hoor, come on, ik was drie!) dan zeiden ze altijd: “Oh, wat heftig.” En ik dacht dan: “Hoezo heftig?” Ik snapte de commotie niet zo.
Nu ik op het azc werk, snap ik die commotie wel. Nog steeds ben ik een gelukkig mens. Eerlijk gezegd, ben ik nog gelukkiger, want ik ben mijzelf beter gaan begrijpen. Ik ben nou eenmaal gevlucht uit het land waar ik geboren ben en dat is toch anders dan in een ander land gaan wonen, omdat daar die toffe baan is. Je start is anders. Je ontwikkeling is anders. Maar gelukkig woon ik in een land waar je er het beste van kunt maken – als je wilt – en waar stichtingen als de Vrolijkheid zijn.
DE VROLIJKHEID
Yep, je bent erin getuind. Ik heb mijn persoonlijke verhaal met je gedeeld, omdat ik je echt heel graag over de Vrolijkheid wil vertellen! De Vrolijkheid is een stichting die er in de tijd dat ik in het azc woonde niet was, maar waar ik absoluut behoefte aan had. Een stichting die mijn tijd op het azc leuker had kunnen maken en mij had kunnen helpen om mijzelf te ontwikkelen. Nu is de Vrolijkheid er gelukkig wel voor kinderen die in een azc wonen. De Vrolijkheid organiseert kunstactiviteiten voor kinderen die in een asielzoekerscentrum wonen, zodat kinderen gewoon kinderen kunnen zijn. De activiteiten zijn vooral gericht op Kunst, want Kunst verbindt, geeft rust en de mogelijkheid om jezelf uit te drukken. Middels dit artikel vraag ik graag je aandacht voor deze belangrijke stichting en haar mooie activiteiten. Wij hebben namelijk donaties nodig, maar ook vrijwilligers, kunstenaars, stagiaires en mensen die ons op andere manieren steunen. Door ons met z’n allen in te zetten en betekenisvolle activiteiten te bedenken voorkom je dat kinderen blikjes naar mussen keilen en geef je een kind de kans om kind te zijn en zichzelf gezond(er) te ontwikkelen. Leuk hè?
Bijna iedere dag hebben wij activiteiten gericht op muziek, kunst, techniek en theater. Ons doel is om mensen in hun kracht te zetten en vrolijkheid te brengen.
