De laatste rustplaats

Omdat de Shuffle schrijfcontest 2020 zoveel mooie verhalen heeft voortgebracht, delen wij er graag zo nu en dan eentje met je. Zo ook deze inzending van Josephine Bakker.

Een pakketje

Door het donker liepen zij in stilte samen over straat. Ze keken naar hun twee schaduwen op de grond die verdwenen en weer verschenen, iedere keer als zij onder een lantaarnpaal door liepen. Het was muisstil op straat en het enige wat zij hoorden waren hun eigen voetstappen en wat auto’s in de verte. Het gereedschap voelde zwaar aan in hun zakken. De Friesche Brug kwam steeds dichterbij. 

‘Oké, nu moeten we oppassen dat we niet gezien worden,’ fluisterde Mirte, haar blonde haren glansden in het licht van de lantaarnpaal. Zo zachtjes mogelijk liepen zij verder tot ze bij de coffeeshop uitkwamen. Vluchtig keken zij of er auto’s aankwamen, maar het was rustig op dit late uur. Snel staken zij de weg over en kwamen uit bij het kanaal. Ze keken een moment uit over het kalme, zwarte water. Fien stak haar handen in haar zakken en voelde het koude pakpapier op tegen huid, het pakketje zal nog in haar zak. Eerder had zij het doosje voorzichtig ingepakt met glanzend cadeaupapier en een mooie strik. Gelukkig, ze had hem nog. 

Opscheplepels

‘In dit plantsoen is de grond vast nog zacht, laten we het hier proberen,’ zei Fien, terwijl zij haar muts wat verder over haar donkere haren trok. Mirte knikte en ging haar vriendin voor in het plantsoen. Hun voetstappen maakten een knisperend geluid toen zij zich een weg door de bevroren planten probeerden te banen. De decemberkou hing om hen heen en hun adem maakten kleine wolkjes in de lucht. Midden in het plantsoen keek Fien om zich heen. Het kanaal lag nog steeds stil voor hen en rechts hoorden zij de auto’s over de Friesche brug rijden. 

‘Laten we nog iets meer naar beneden gaan,’ zei Fien terwijl zij bezorgd naar een langsrijdende bus keek en Mirte knikte instemmend. Ze baanden zich een weg dieper in het plantsoen. In het midden uitgekomen keken zij beiden naar de grond, hun Dr. Martens verdwijnend in de bevroren lavendelplanten. Opeens zagen ze een open stuk grond. Goedkeurend keken zij elkaar aan en haalden het gereedschap, de grote opscheplepels, uit de zakken van hun grote, wijde jassen. Ze knielden neer tussen de planten. 

‘DON’T OPEN DEAD INSIDE’

‘Zal dit diep genoeg zijn?’ vroeg Mirte, terwijl ze twijfelend naar het gegraven gat keek. Fien trok zuchtend haar zwarte muts over haar hoofd, die was bijna afgegleden tijdens het graven. Haar handen deden zeer van de kou. 

‘Vast wel, toch?’ antwoordde Fien vermoeid. Ze haalde voorzichtig het pakketje uit haar zak en hield het in beide handen voor zich. Ze keek nog een laatste keer naar de tekst die zij eerder op het pakketje had geschreven ‘DON’T OPEN DEAD INSIDE’.  ‘Slim, je weet het nooit, straks graaft een hovenier het op en denkt dat het een cadeautje is,’ zei Mirte, haar ogen waren op het pakketje gericht. Voorzichtig legde Fien het pakketje in het gat. Het pakketje lag knus in het asymmetrische gat dat zij zojuist gegraven hadden.  ‘Zou je nog iets willen zeggen tegen Harm?’ Vroeg Mirte voorzichtig, maar Fien schudde haar hoofd. Zachtjes schepten zij het prut weer terug in het gat, tot het pakketje niet meer zichtbaar was. 

”Een beetje respect”

De warmte voelde goed op hun gezicht, toen zij ‘t Kooltuintje binnen stapten. Zuchtend legden zij hun modderige lepels op de bar en trokken hun jassen uit. Ze gingen aan de bar zitten en Fien keek Mirte dankbaar aan. ‘Fijn dat je dit wilde doen,’ zei Fien glimlachend en gaf Mirte een knuffel. ‘We hebben hem zijn laatste rustplaats kunnen geven, prachtig aan het water.’ Tevreden keken zij naar de modderige lepels toen de barman aan kwam lopen.  ‘Twee bier, alsjeblieft,’ zei Mirte. 

‘Alleen als je die smerige lepels van mijn bar afhaalt,’ zei de barman geïrriteerd. Mirte keek hem boos aan. Met haar hoofd maakte ze een knikje richting Fien. Verdrietig keek Fien de barman aan en liet haar hoofd hangen. Mirte sloeg een arm om haar heen.  ‘Gast, we hebben net haar hamster begraven. Een beetje respect, ja…’