De Startup

Zoals zovelen op jonge leeftijd had Wouter een droom. Geen brandweerman, astronaut of kebabzaakhouder, maar cartoonist zou hij worden. Het liefst prinsessen tekenen bij Disney. Die droom werd helaas, zoals de dromen bij veel anderen, meedogenloos geformatteerd door een nieuw fenomeen: de ‘Personal Computer’. Waar deze wolf in schaapskleren in eerste instantie zijn teken- en animatiedroom waar leek te maken door allerlei vernuftige programma’s als Paint 95 en Photoshop 3.0, deden de digitale beperkingen van de jaren ’90 Wouters hersenen piepen en kraken als een 28.8kbps modem. Het was zeg maar de tijd dat Pokémon net uit was, maar ze gelukkig nog een straatverbod hadden. Op zoek naar manieren om zijn tekenkunsten aan de wereld, of dichterbij, te tonen kwam hij in aanraking met de kunst van het websites bouwen.

Dat resulteerde voor hem in het niet afmaken van de middelbare school op het Murmellius. Uiteindelijk zette hij zich er toch toe om op zijn 21e te starten aan een opleiding Psychologie. Want ondanks de besmetting met het computervirus zag hij zich dat programmeerwerk toen helemaal niet doen. Na een bijbaantje bij een bekende supermarkt, waarvan dit jaar de Wuppie-actie helaas niet doorging, en veel ervaring aan beide kanten van de bar, besloot Wouter echter toch te solliciteren bij een studentenuitzendbureau gericht op IT. En vanaf dat moment is het muisballetje gaan rollen.

Omdat ik van de redactie maar 600 woorden mag uitgeven aan een artikel en ik dat toch nooit haal, hierbij een korte samenvatting. Eigen bedrijfje in websites. App bouwen voor studie psychologie. Apps bouwen voor andere universiteiten. Logge universiteiten betalen te laat. Bedrijf stuk. Vriendin zwanger. Geen inkomsten. Serieuze baan zoeken. Werken bij startup. Startup failliet. Geboorte zoon Mateo. Kiezen voor zekerheid. Oh nee, toch niet. Weer bij startup begonnen. Vier jaar gewerkt bij Springest.

Het was de besmetting met deze startups, en zijn eerdere eigen bedrijfjes daarvoor, die zijn ondernemingsklieren weer deed opzetten. De combinatie van een schrijnend tekort aan webdevelopers, zijn tussentijdse ervaring met lesgeven en de frustratie die ontstond bij die opleidingsmethode zorgde ervoor dat Wouter zichzelf een nieuw doel stelde:

Met de huidige tooling moest dat prima kunnen volgens Wouter. Wel was er veel commitment nodig vanuit de deelnemers. Ze begonnen als probeersel met een 7-daagse bootcamp waar van alles op af kwam. Ondernemers, sales mensen, journalisten. Alles wat maar ergens een raakvlak met tech had werd samen in een, door de gemeente Amsterdam gesponsord, klaslokaal bij elkaar gezet. Daar leerden de deelnemers voor de eerste keer in hun leven een stukje programmeren. ‘Het was een totaal achterlijk programma, complete waanzin. We begonnen om 9 uur ’s ochtends en gingen door tot 10 uur ’s avonds, 7 dagen lang. Die mensen gingen helemaal kapot, wij ook.‘ Toch kwamen de eerste studenten daar, mede door hun slaaptekort en de overdosis caffeïne, lyrisch vandaan met hun certificaat.

Zo ontstond het huidige Coddaiseur. Samen met z’n oude vriend Rembert Boom groeide het idee om dit vier keer per jaar te gaan doen! Wel tegen een realistischere prijs dan de eerste keer, want er moest ook gewoon geld binnenkomen. Er kwam geen hond. ‘Uiteindelijk kregen we een klasje vol met tien man, pas nadat we rondstrooide met enorme kortingen of het soms bijna gratis aanboden. We waren niet duur, maar mensen konden het simpelweg niet betalen.‘ Dus deden ze wat ieder ander ook zou doen.

‘We zeiden onze vaste baan per direct op en stortte ons er fulltime in! Het tekort aan developers bestond nog steeds, maar we hadden het niet opgelost. Dus we huurden een klein kantoortje bij WeWork in Amsterdam voor de helft van niks en gingen zitten brainstormen.‘ Het duurde echter niet lang voordat ze de juiste denkrichting te pakken hadden.

Omdat bedrijven stonden te springen om webdevelopers hadden ze gelijk twee vliegen in één klap. ‘Wij detacheerden de mensen, zij hadden een baan en wij verdienden zo de opleidingskosten terug‘. Het werd een totaal gekkenhuis. Ondanks dat ze besloten om toch een kleine vergoeding voor de opleiding te vragen, al was het alleen al om commitment te kweken, kregen ze honderden aanmeldingen binnen. ‘We moesten ze allemaal stuk voor stuk doornemen en selecteren. Eerst op basis van een motivatiebrief, maar dat werkte niet. Uiteindelijk heb ik anderhalve maand lang, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, gesprekken gehad met de aanmelders om zo het kaf van het koren te scheiden.‘

Het eerste klasje, met 16 mensen uit alle windrichtingen, begon. ‘Dat detacheringsmodel hadden we nog voordat de cursus afgelopen was het raam uitgeflikkerd. Wij gingen er niks aan verdienen, kwamen we achter. Dat vonden de mensen niet zo tof, maar we boden ze iets anders aan’. Via bestaande connecties kon Codaisseur hun studenten helpen om zelf bij de werkgevers binnen te komen en zo een vaste baan af te dwingen. ‘We boden de werkgevers een tweejarig opleidingspakket aan waarin we hun nieuwe werknemer opleiden van junior tot senior tegen een kleine vergoeding. We merken nu dat daar veel vraag naar is en zo toch een beetje de beloofde baangarantie kunnen bieden.‘

En zo belanden we in het heden. Inmiddels een veel groter kantoor hurende bij WeWork, iedere twee maanden een nieuwe klas aankomende juniors, waarvan de vierde lichting onlangs is begonnen en een boel studenten aan het werk bij werkgevers! ‘We verwachten een boel inzet en commitment van nieuwe studenten. We stampen je in twee maanden tijd helemaal vol met kennis en ervaring. De sfeer is ondanks de druk fantastisch, plezier eromheen is namelijk ook heel belangrijk. Borrelen tijdens of na het programmeren hoort erbij.

De keuze voor Amsterdam tegenover Alkmaar was een makkelijke. ‘De gemeente groeit enorm in potentieel voor startups in de techscene en wil graag de Europese Silicon Valley worden. Daarnaast komen de studenten uit de hele wereld en is de vraag naar nieuwe developers het grootst in de hoofdstad. De opleiding wordt dan ook in sneltreinvaart in het Engels gegeven en vergt veel van de studenten en onszelf.‘ Ongeveer 60 procent slaagt uiteindelijk voor de cursus, wat niet zegt dat de mensen die zakken daarna niet aan de slag komen. ‘Ik heb al genoeg gezakte cursisten voorbij zien komen met een vaste baan als developer!‘

En de toekomst? Daar heeft Wouter ook z’n ideeën over. ‘De schaarste bestaat niet alleen in Nederland, dus verder in Europa kijken is ons doel. Daarnaast kan ik de deelnemers nog veel meer leren dan dat we nu doen in twee jaar, dus verdiepings- of verbredende opleidingen in andere programmeertalen is een optie.‘ Zo zijn er nog genoeg doelen en blijft Codaisseur wat Wouter betreft nog lang de titel ‘Startup’ dragen. Dat is immers de sfeer en uitdaging die hij het leukste vindt! En wat als dat straks allemaal staat en gedaan is? Tjah… Wat doe je als je je werk niet meer zo interessant vindt en zoekt naar een andere gave uitdaging?