Ema Najetovic in 5 woorden

Ema Najetovic, die samen met Karlijn Plunket Shuffle heeft opgericht, doet nog veel meer. Ze heeft meerdere sociale projecten ontwikkeld, helpt mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt te re-integreren en is raadslid voor GroenLinks. Om maar iets te noemen. Ze zet zich graag in voor minderheden en tegen armoede, en heeft met haar 33 jaar al veel betekend voor Alkmaar. Wie is de persoon achter dit alles? In dit artikel: Ema, aan de hand van vijf steekwoorden.

Energie

‘Ik heb veel energie. Ik bedenk altijd nieuwe ideeën. De energie hebben om het dan ook uit te voeren, is zakelijk heel handig. Ik zit nooit stil, maar neem daardoor ook regelmatig te veel hooi op mijn vork en dan laat ik soms wat balletjes uit de lucht vallen. Vroeger rekende ik mijzelf dat enorm aan en nu kan ik er beter mee leven. Ik doe veel, ik doe het snel en daardoor niet foutloos. Swa. Mijn energie weet ik goed te gebruiken in mijn werk en mijn energie brengt mij op veel nieuwe, inspirerende en verwonderlijke plekken. Daar geniet ik enorm van!’

Helpen

‘Een van mijn eerste projecten was A gift for Bosnia, de stichting waarmee ik fondsen wierf in Nederland en hulpprojecten organiseerde in mijn geboorteland. De tweede keer dat ik daar was om hulpprojecten uit te voeren, voelde ik ineens dat ik op de goede weg zat. Dit is wat ik moet doen: helpen. Ik heb een onderdeel van het logo als tatoeage laten zetten om mijzelf te herinneren: ‘Dit ben ik, en dit mág ik ook zijn’.’

‘Ik hoor zo vaak: ‘Ema, je doet zo veel voor anderen.’ Bijna alsof het niet mag. Alsof je daarmee automatisch jezelf vergeet. Maar: dit is waar ik blij van word. Zet mij alsjeblieft niet op een voetstuk. Dit is gewoon wat ik leuk vind om te doen. Dingen bedenken, dingen te organiseren, anderen daarin meenemen. Om van niets, iets te maken. En ja, dat moet dan wel te maken hebben met het een-beetje-beter-maken van de wereld.’

Vluchteling

‘Ik werd gevraagd om bij Stichting de Vrolijkheid te komen werken als coördinator van de vestiging in Alkmaar. De Vrolijkheid organiseert kunstzinnige activiteiten in asielzoekerscentra. De grap is dus, dat ik nooit dacht ‘Oh asielzoekers, daar wil ik echt mee werken’. Het was de functie. Het leek me fantastisch om coördinator te zijn, en als ZZP’er zag ik het als een way up. Wat bleek: het sollicitatiegesprek was in het asielzoekerscentrum, en dat gebouw was ook nog eens tegenover het huis waar ik vroeger met mijn moeder woonde.

En ik zat daar, en hier is niets aan gelogen, en er komt een vrouw met haar moeder uit dat gebouw naar buiten lopen. En ineens dacht ik, holy crap, dat ben ik. Dat is mijn moeder. Ik heb hier ook gewoond. Dat was zo raar! Want eigenlijk heb ik dat altijd weggestopt. Zelfs tot aan de hele sollicitatieprocedure bij de Vrolijkheid aan toe. Ik heb nooit willen erkennen dat ik een asielzoeker ben.

Als mensen zeiden ‘Dat moet heftig zijn geweest’, dan zei ik ‘ja, oké, biertje?’ Ik had daar gewoon geen zin in. Als kind wilde ik normaal zijn. En ik wou al helemaal niet dat mensen wisten dat we vet arm waren. Dus ik stopte het weg. Nu viel ineens het kwartje. Het besef: Ik ben een asielzoeker. Ik ben anders. Mijn moeder heeft het zwaar gehad. We zijn altijd heel arm geweest. Die functie was helend. Ja, dat is het echt geweest.’

Onrecht

‘Ik heb een zwak voor minderheden en armoede, daarom zit ik ook bij GroenLinks. Dat minderheden minder kansen krijgen, daar kan ik heel zwaarmoedig over zijn. Vroeger was ik er nog veel meer mee bezig. Mijn projecten, zoals A gift for Bosnia, Project FOOD en Gelukzoekers, gingen altijd over onrecht. Toen leerde ik mijn vriend kennen. Ik zag dat hij het fijn vond als hij wat onbezorgder kon leven, terwijl ik de zorgen juist altijd opzocht. Door hem heb ik daar meer nuance in gevonden. Ik heb nu geleerd: ik mag het ook gewoon leuk hebben.

Ik kan heel actief nadenken over onrecht, wat ik daar aan wil doen, wat er aan moet gebeuren. Maar nu zonder het gevoel dat ik de hele wereld moet redden. Dat kán ik namelijk niet. Als je dat beseft, kan je twee dingen doen. In een hoekje kruipen en huilen dat het niet kan. Of accepteren en weer verder gaan. En blij zijn met wat wél kan. Het heeft helemaal geen zin om je af te zetten tegen de maatschappij uit frustratie. Dan gaat er al helemaal niets gebeuren!’

GroenLinks

‘Ik ben geen politiek dier. Ik ben stapelgek op mijn fractie en ik vind debatteren leuk, maar het onderhandelen is niks voor mij. Ik hoop daarom op de kieslijst te komen als lijstduwer. Zo blijf ik mijn partij steunen. Als ik dan toch weer met voorkeursstemmen gekozen wordt, ga ik er wel voor. De inhoud vind ik wél leuk: meningsvorming, debatteren, onderzoeken, ‘er zijn’ voor de mensen.’

‘En als ik niet gekozen word, dan word ik gepusht om weer iets te doen waar ik echte energie van krijg. Misschien ga ik dan wel iets heel anders doen. Bijvoorbeeld een cateringbedrijf opzetten, lekker VrijMiBo’s cateren en dan zelf een borreltje meepakken op die nieuwe, inspirerende plek.’

Meer weten over het project A gift for Bosnia? Bekijk de documentaire hier