Het dilemma van een duurzaam leven

Misschien komt het wel door mijn moeder. Door haar aanmoediging stonden de naden van mijn jaszakken vroeger op springen, omdat snoeppapiertjes en andere rommeltjes niet op de grond thuishoren, maar in de prullenbak. Of in mijn jas dus, als ik geen prullenbak kon vinden.

Tekst: Rosa de Boer

Anno 2019 word ik vooral aangemoedigd door wat ik gezien heb in de wereld en het duwtje in de rug van menig Netflix docu, met name die van Leonardo Di Caprio genaamd ‘Before the flood’, ‘Cowspiracy’ en ‘The True Cost’. Nou voel ik de rollende ogen al door het scherm heen branden, maar feit blijft dat het 400 jaar duurt voor een plastic tandenborstel verdwenen is, de vleesindustrie meer broeikasgassen produceert dan de gehele transportsector bij elkaar en die ene instagramfoto op het strand van Bali amper te maken is tussen al het plastic. En dan nog dat ene detail dat we in 2020 verwachten met 7,8 miljard mensen op deze planeet te leven.

Holy guacemoly! Hoe zorgen we dat dit leefbaar blijft voor mens, dier en de volgende generaties?

Een quote van Mahatma Ghandi luidt; ‘Je moet the change you wish to see in the world’. En zo ging ik het afgelopen jaar op onderzoek uit naar een duurzamer leven. Ik kwam heel wat dilemma’s tegen.

Het eerste dilemma; alles wat je doet heeft helaas een impact op het milieu, maar je kunt wel kiezen voor minder impact. Sta je met je goede gedrag en herbruikbare koffiekop in de kiosk op het station, is die koffiekop nog steeds van plastic bijvoorbeeld.

Spullendilemma

Zelf koop ik sinds mijn duurzame avontuur weinig nieuwe spullen meer en tweedehands is mijn middle name. Maar als ik dan als een ware ‘Marie Kondo opruimgoeroe’ mijn kledingkast uitruim en alles naar de kringloop breng, staat het schaamrood me op de kaken als ik mijn vuilniszakken naast 100 anderen neerzet voor de Rataplan. Dat wordt natuurlijk nooit allemaal verkocht… en belandt het ergens op een grote vuilnisbelt voor de komende 200 jaar.

Menudilemma

De minst favoriete, maar één van de meest impactvolle manieren om bij te dragen is het skippen van vlees. Ik ben nu meer dan een jaar gestopt met het eten van vlees en het is bizar hoe snel je smaakpapillen en gewoonten hieraan wennen. Naast dat er in de wereld buitengewoon apathisch met dieren wordt omgegaan en onze vraag naar vlees belachelijk hoog is, kun je voor één hamburger gewoon twee maanden douchen. Hoewel een mega luxe dilemma, is het wel eens jammer dat je met je collega’s in een restaurant belandt en je weer aan diezelfde geitenkaassalade zit.

Plasticdilemma

Recyclen doen de meesten van ons wel, maar we gooien ook steeds meer weg. Vooral heel veel plastic. Het vervelende is dat plastic uiteenvalt in mini stukjes, waar heel veel gevolgen aan zitten voor de oceaan en onze flora en fauna. Deze anti plastic mindset zorgt wel eens voor een klein dilemma als ik mijn herbruikbare boodschappentas vergeten ben en als een circusartiest de Appie uit loop, jonglerend met mijn boodschappen.

Naar de maan

Als ik een duurzaamheidswens zou kunnen doen, zou ik iedereen een kaartje naar de maan cadeau doen, om vanuit daar eens met eigen ogen te zien wat onze gewoonten met de aarde doen. André Kuipers zegt niet voor niets dat we zo niet langer door kunnen gaan en zijn perspectief is een interessante.

Hoewel dit stuk geen maanreisje is, hoop ik wel dat het je aan het denken zet. Want zoals mijn moeder altijd zegt; alle beetjes helpen.