Het blijkt om Julian te gaan: 25 jaar oud en geboren in Roemenië. Sinds vijf maanden is hij in Nederland; vijf dagen per week verkoopt hij de daklozenkrant. Dat is zijn enige bron van inkomsten. Het gesprek voeren we in het Engels – aangevuld met wat gebaren – en daar komen we gelukkig een heel eind mee.

“No job, no money, no future,” zo omschrijft Julian zijn leven in Roemenië. Hij is daar tot zijn 18^e naar school gegaan; daarna had hij geld nodig om verder te studeren of de juiste connecties om aan een baan te komen. Beide had hij niet. Hij werkte af en toe in de bouw maar nooit voor lang en dus besloot hij op zijn 22^ste naar Italië te gaan. In de tussentijd verbeterde de situatie in Roemenië niet: teruggaan was geen optie.

Thuis is hij de oudste van zes en ziet hij het als zijn taak om voor zijn broertjes en zusjes te zorgen. Dit gevoel is nog sterker geworden sinds zijn moeder is overleden en de zorg voor het gezin aankomt op zijn aan alcoholverslaafde, werkloze stiefvader. Omdat een vriend van Julian al in Nederland woonde, was zijn bestemming na Italië snel duidelijk.

De regels voor Roemenen om in Nederland te kunnen werken, zijn aangescherpt. Het is mogelijk om een werkvergunning aan te vragen, maar die is slechts vier maanden geldig. De daklozenkrant verkopen, dat mag zonder vergunning. Daarom verkoopt Julian acht uur per dag kranten: de Herbergkrant en het Straatjournaal. Een deel van de opbrengst gaat naar de krant en het andere deel mag hij zelf houden.

Bijna alle winkelende mensen zijn sympathiek. Ze groeten, maken een praatje of kopen een krant. Dat iedereen zo vriendelijk is, heeft ongetwijfeld te maken met de instelling van Julian zelf. Hij geeft aan respect te hebben voor iedereen, of ze nou wel of geen krant kopen. Zelfs voor de mensen die niet altijd even aardig zijn.

Julian heeft het gevoel dat er nu verandering in zijn situatie is gekomen; hij ziet de toekomst weer zitten. Momenteel is hij Nederlands aan het leren om een verblijfsvergunning aan te kunnen vragen en hoopt zijn leven hier op te kunnen bouwen. Hij wil van Nederland zijn nieuwe thuis maken.

“This is my life.” Tijdens ons gesprek hoor ik hem dit meerdere keren zeggen. Ik vraag hem wat dat voor hem betekent. “Wat ik kan veranderen, pak ik aan. En wat ik niet kan veranderen, accepteer ik,” is zijn antwoord. Voor mij is hij niet langer ‘de krantenverkoper’. Nee, het is Julian. Een persoon, met een eigen verhaal, een leven, een droom, en een hoop wilskracht. En o ja, toevallig verkoopt hij ook de daklozenkrant.