Een lesje geduld

Ik zie hoe hij met zijn kranige poten door het riet sluipt terwijl ik over het grindpad tussen de weilanden loop. De reiger tuurt ingespannen het water in terwijl hij bedachtzaam langzame passen zet; hij jaagt op vis. Een statige vogel met een mooi motief over zijn borst, als een chique das. Terwijl hij zijn lange nek naar voren buigt blijf ik vol verwachting kijken. Hij wacht. Toe dan. Duik dan.

Maar hij duikt niet. Geruisloos zet hij een stap vooruit. Zijn traagheid is gracieus en ik bewonder zijn geduld. Hij is gefocust op één doel: eten. Hij verplaatst zijn gewicht naar voren. Nu gaat het gebeuren. Ik merk hoe opgewonden ik ben. Waarom heb ik nooit eerder een reiger zien vissen? Als kind woonde ik aan een sloot; reigers zag ik elke dag. Ze waren zo gewoon geworden dat ze niet meer opvielen.

Maar deze reiger intrigeert mij. Ineens heft hij zijn kop op. Zal ik doorlopen? Ik heb het gevoel dat ik van alles moet doen, dat ik het me niet veroorloven kan om te blijven kijken. Vanwaar die haast?

Intussen sluipt hij langs de waterkant en neemt een nieuwe positie in. Hij staat met één poot op de oever en één in het water terwijl zijn manen wapperen in de wind. Ik realiseer me dat dit schouwspel vraagt om geduld. Geduld om te blijven staan kijken, ik wil zien hoe de reiger zijn vis vangt. Hij wacht en kijkt, liever één keer raak dan tien keer mis.

Dan springt hij met volle vaart de sloot in. Trots loopt hij de oever op met een vis in z’n snavel. Van blijdschap hops ik op en neer. Behendig werkt hij de vis naar binnen en loopt het weiland in. Terwijl ik hem nastaar voel ik de rust die hij uitstraalt. Ik vraag me af wat wij aan het doen zijn met to-do- lijstjes en multitasking, gevuld met stress en haast. Van zijn geduld en aandacht kunnen wij veel leren. Met deze bijzondere les in gedachten wandel ik verder. Wat een fantastische dag!