Maar ik ben niet zo normaal

Ik loop de Langestraat af. Vanbinnen draait iets, iets dat boos is en bang en opgelucht ook. Ik ga niet mee naar de stad en loop naar huis. Het hele idee van naar de kroeg gaan heb ik nooit begrepen. Naar binnen lopen, drankje bestellen, onzeker wiegen op de veiligste hangplek die je kon vinden. Uren angst en leegte onder te harde muziek. De anderen harenzwaaien, lachen luid, wachten op de eerste kotser. Maar ik ben niet zo normaal.

Geschreven door anoniem tijdens de Shuffle Schrijfmarathon.

Van de in Alkmaar wonende jongeren tussen 18 en 25 heeft naar schatting 11% mentale problemen. En die problemen zijn er vaak ook nog als je wat ouder bent dan dat. Autisme, depressie, schizofrenie, eetstoornis, angsten, persoonlijkheidsstoornis, enzovoorts. Enzovoorts. Met op de toppen van de ellende onze verlammende angstaanvallen, de allesvretende manie, gesnij buiten de keuken, blote dansjes in een fontein. Maar bovenal een alledaagse behoefte aan rust, regelmaat, misschien wat medicatie. En ook zo’n slappekoordleven is pas compleet met een plaats in de maatschappij die voelt als een fleece huispak op een koude dag.

Ik ben…

Onbegrip. Vertel iemand dat je een bipolaire stoornis hebt en ze gaan nog net niet vaag knikkend langzaam naar achter schuivend op zoek naar een deur. Vertel dat je autist bent en jouw liefde en genegenheid worden wellicht in twijfel getrokken. Ik moet vaak on-the-spot uitleggen waarom ik dan soms wèl van drukte kan genieten en of ik ‘daarom’ pas zo dwars deed. Het vervelende “je moet vast ongesteld worden”- trucje kan ook hier met eenvoud worden toegepast. Gedrag dat een ander niet bevalt komt uiteraard door jouw stoornis. Ben je lekker mee.

Op weg naar beter..

Ik heb gelukkig wat mensen bij wie ik open kan zijn. Maar dan nog heb ik het idee dat er maar een paar ècht begrip en de door mij gewenste nabijheid te pakken hebben. Naast je eigen netwerk zijn er in Alkmaar veel manieren om gelijkgestemden en begrip te vinden. Kennis en forums volop voorhanden op internet. En als het overleven een beetje jeukt, hard bijt, langzaam verstikt – dan is er professionele hulp. Stap 1 ligt dan bij de huisarts. Als die stap jou te groot is omdat er bij jouw  huisarts zo’n heule hoge drempel ligt.. ga dan snel in gesprek met iemand die fatsoenlijke voelsprieten heeft – en van die leunermaarop-schouders. Zodat je samen kunt zorgen voor die verwijzer.

In kleine stappen

Deze atypische persoon droomt verder van een wereld waarin zij zichzelf durft te zijn. Waarin er alle ruimte is voor de afzonderaars, voor de flapperende medemens, voor angst, voor manie, voor snelheid en traagte waar nodig. Waarin gezegd kan worden dat je net hebt gekotst maar dat echt niet meer wilt. Dat je vannacht wakker was en een bedrijf bent begonnen. Dat je ze weer hoort lopen. En dat zij dan een beetje hun best doen, zonder oordeel. Moet ik voorvechter worden van mijn stempel? Wil ik wel op de barricade staan en tegelijkertijd op dat slappe koord? Nu niet. Dus doe ik mijn best op microniveau en flap er heel af en toe wat uit over het achter-de-façade-spul. Klinkt niet stoer, is dat wel.