Martin & Danny

Martin liep naar de kapstok en trok zijn jas aan. Wipte een tweede jas van het haakje en gooide die naar Danny. “Hoe laat is het Dan?” Danny ving zijn jas en begon te lachen. “Danny Danny tijd!”. Hij sprong op, trok zijn jas aan, ze zwaaiden naar de chef en ze liepen het pand uit. Ze staken de Kennemerstraatweg over en gingen naar binnen bij snackbar Danny.

Geschreven door Rob Smit tijdens de Shuffle Schrijfmarathon 2019

“Zo! Laat de avond maar komen”. Danny hapte het laatste stukje saté weg en legde zijn hand op de schouder van Martin. “Er klaar voor ouwe dibbes?”. Martin knikte langzaam en keek naar de klodder satésaus die als een naaktslak aan het Jack Daniels shirt van Danny hing. Ze liepen naar buiten en stapten op de fiets. Volgende halte: Aloha. Martin ging op een barkruk zitten en Danny liep naar de barman. “Twee tequila met kaneel en sinaasappel! Of nee, weet je wat. Doe maar vier. Na de eerste wil ik toch direct een tweede”.

Hij kan prima werken met Danny, maar dat zij elke week op vrijdag samen het weekend inluiden komt vooral omdat hij niemand anders heeft om dat mee te doen. Als er iemand voorbij zou komen die met hem op pad wil gaan, wie dan ook, dan zou hij Danny zonder twijfel direct hebben ingeruild. Dat Danny hem zag als zijn beste vriend en op zaterdag al uitkeek naar de vrijdag erop maakte het voor Martin alleen maar erger.

Een stukje verderop aan de bar stond een groep van zo’n 15 mensen. Mannen en vrouwen, ongeveer half zo oud als hen. Martin zag dat ze naar hem keken en over hen praatten. Als er in de kroeg over je gepraat wordt vinden ze je of leuk of raar. Dat hij leuk gevonden wordt leek hem uitgesloten. “Die gasten gaan ons er straal voor over hebben Danny”. “Wie wil je straalbezopen hebben”, antwoordde Danny. Inmiddels met dubbele tong.

Uit de groep kwam een jongen naar hen toe lopen. Martin draaide snel zijn hoofd de andere kant op, waardoor er voor de jongen geen andere optie overbleef dan Danny aanspreken.

“Hé, hoe gaat het?”

“Waarom vraag je dat?”

“Ik vind jullie er interessant uit”

“En hoe vind je dat je er zelf uitziet?”

“Eh, dat weet ik niet zo goed.”

“Nou, begin daar dan maar eens mee”

“Dat gaat nu wat lastig, ik ben trouwens Bas. Heet jij Danny? Ik denk dat je Danny heet”

“Is jouw probleem jongen”.

Danny voelde aan zijn ketting. 23 tanden had hij om zijn nek hangen. 23 weken geleden hing hij de eerste er aan. Sindsdien kwam er elke week één bij. Alleen daarom al was het heerlijk om met Martin op pad te zijn.

“Je lijkt een beetje agressief”, zei Bas.

“Dat ben ik ook”, antwoordde Danny

Uit de speaker klonken de eerste tonen van Highway to Hell. Vanuit het niets stak Danny zijn vuist omhoog en schreeuwde uit volle borst mee. “Hiiiiiiiiighway to Hellll”. Bas schrok. Waar was hij in godsnaam aan begonnen met deze man?

Danny draaide zijn rug naar de jongen en bestelde een Affligem voor Martin en een Bacardi-cola voor zichzelf.

Enigszins opgelucht dat het met een sisser afliep slaakte Bas een zucht. Hij had een soort bezetenheid in de ogen van Danny gezien die hem angst inboezemde.  Ook Bas draaide zich weer om. Hij zag dat de rest van zijn groep er niet meer was. Zijn telefoon was leeg, maar hij wist dat hij hen kon vinden in het Kooltuintje. Hij liep de Hekelstraat door, langs broodjeszaak Expres Zo. Hij keek naar binnen en zag daar aan een stoel de rode jas van de vriend van Danny hangen en op de stoel zat de man zelf. Een onaangenaam gevoel bekroop hem.  Hij hoorde rumoer om de hoek zijn kant op komen. Hij herkende de stemmen en enigszins gerustgesteld zag hij zijn vrienden aan komen lopen. Grappend en lachend duwden ze hem de broodjeszaak in. “Tijd voor een broodje kaassoufflé met pindasaus Bas!”

Bas schuifelde de broodjeszaak in en zocht de man met de rode jas, maar die was er niet meer. Ook zijn jas hing niet meer aan de stoel.

“Ik moet eerst even pissen”. Bas liep naar de toiletten achterin de zaak. De heren-wc was bezet. Dan maar die voor dames, dacht hij. Hij sloeg de deur open. Een mengeling van schrik en verbazing maakte zich van hem meester. Op de wc zat de man met de rode jas die hem geamuseerd aankeek. Bas wilde zich omdraaien, maar hij voelde een hand in zijn rug die hem de ruimte induwde. Over zijn schouder zag hij het gezicht van  Danny.

“Ja jongen, had ik niet gezegd dat het jouw probleem was?” zei hij met een grijns.

Bas zakte in elkaar. Zijn vrienden zaten aan een broodje kaassoufflé en zagen de twee mannen achter elkaar van de dames-wc komen. Ze liepen naar buiten en stapten in een taxi. Martin voorin, Danny achterin. Tevreden ging hij met zijn vinger langs zijn ketting en telde. Vierentwintig.

Bekijk ook: De helden van de marathon