Interview met Maya Link a.k.a. Het Podiumdier!
Foto in header gemaakt door: Rick Akkerman
She’s back!
Ze is geboren in Bergen maar “de grote stad” lonkte haar. In Alkmaar gebeurde echter hetzelfde en vertrok Maya Link naar Amsterdam voor creatieve avonturen. Nu is ze terug! Een mooi moment om haar persoonlijkheid eens goed onder de loep te nemen en te horen wie dit podiumdier nou eigenlijk is.
Maya, je bent er weer!
“Ja! Ik wilde naar Amsterdam omdat ik het idee had dat het daar gebeurde en dat daar meer kansen liggen. Toen werd ik zwanger en bleek het praktischer te zijn om in Alkmaar te wonen met mijn vriend en kind. Ik moest mijn vriend echt overtuigen. Hij is Amsterdam gewend en voor hem is Alkmaar een dorpje. Het is wel fijn om terug te zijn; echt een warm bad.”
Wil je uiteindelijk weer terug naar Amsterdam?
“Vroeger ben ik van Bergen naar Alkmaar verhuisd omdat Bergen te klein voelde en het in Alkmaar zou gaan gebeuren. En er gebeurde ook veel! Mijn hele vriendengroep woonde hier en we zagen elkaar veel in Café Odeon en in de RAAD, een kraakpand in het centrum van de stad waar mooie feestjes hebben plaatsgevonden. Nu is dat niet meer zo. De meeste van mijn vrienden zijn vetrokken naar Amsterdam. Ik vind Alkmaar heel leuk en het voelt echt als thuis maar er gebeurt nog niet genoeg. Het mag van mij wel wat experimenteler en ik snak naar creatieve mensen. In Alkmaar is nog veel te bereiken en daar wil ik mij graag voor inzetten.”
En ineens was daar je zoontje.
“Hij was een verrassing maar we hadden geen reden om het niet te doen. Mijn vriend en ik zijn blij met elkaar en hij is een lieve en leuke toevoeging aan ons leven. Ik had misschien nog wel meters kunnen maken qua carrière maar wie zegt dat dat nu niet meer kan? De Rabobank cultuurprijs won ik net na mijn zwangerschap en al kolvend zat ik in de kleedkamer voor ik de prijs in ontvangst ging nemen. Die prijs was trouwens heel welkom! De motor ging toen weer aan. Ik vroeg me wel af hoe we het in godsnaam moesten gaan doen: een kind opvoeden en het werk wat ik doe combineren. Vroeger was ik echt een losbol; ik leefde bijna alleen maar in het nu. Inmiddels kan ik niets aan het lot overlaten, alles moet gepland worden. Dat is soms zwaar, maar gelukkig maak ik veel kindertheater en daarvoor werk ik voornamelijk overdag.”
Je bent een kind van twee artiesten. Hoe is dat voor jou?
“Ik zat in m’n moeders buik al op het podium. Mensen vonden het onverantwoord dat ze mijn moeder hoogzwanger op een grote trommel zagen spelen. Ik heb er volgens mij, naast een goed ritmegevoel, niks aan over gehouden. Ik ging vervolgens ook mee op tour, samen met de oppas. We reisden heel Europa door.
Kort na mijn geboorte zijn mijn ouders muziek gaan maken voor kinderen. Ik zat dan op het krukje in de coulissen of in het publiek. Aan het einde van de voorstelling vroegen zij alle kinderen het podium op. Ik zwengelde het publiek en de kinderen aan en zo was ik toen al onderdeel van de voorstelling. Eigenlijk heel leuk als je het zo hoort, maar later, in de pubertijd, wilde ik niet zoveel opvallen en gewoon ergens bij horen en normaal zijn. Ik werd veel gepest door vooral meisjes; ik zou besmettelijk zijn en ze wilden niet naast mij zitten. Dat zorgde ervoor dat ik niet met trots kon kijken naar waar ik vandaan kwam en dat ik eigenlijk gewoon wilde dat mijn ouders nou eens normaal deden.
In de pubertijd ben ik mij echt anders gaan gedragen omdat ik mijzelf zocht. Ik zette mij af tegen mijn ouders en vroeg ze dan: “Waarom zijn jullie in godsnaam artiesten? Waarom zijn jullie zo raar?” Het was vervelend dat ze altijd aan het werk waren en het thuis ook over werk ging. Soms voelde ik mij dan als kind miskend en had ik ruimte nodig om gewoon Maya te zijn. Nu begrijp ik dat je als artiest altijd bezig bent met maken en creëren, en ervoor te zorgen dat je voorstellingen worden verkocht. Eigenlijk is het ook geen werk. Het is meer dan dat. Het is een manier van leven; je moet er veel voor over hebben. Haha, ik heb zelfs een keer tegen ze gezegd: “Als jullie maar niet denken dat ik ooit op het podium ga staan. Ik haat het!”
Rond mijn 22ste werkte ik achter de bar bij Atlantis en als PR & communicatiemedewerker bij de Victorie. Rond mijn achttiende dronk en blowde ik veel. Heel leuk al dat feesten maar eigenlijk ging het niet zo goed. Mijn ouders zagen dat ik te hard losging en vroegen mij om ze te helpen door flamenco te dansen tijdens een optreden. Ik heb toen zelf een dans gemaakt en opgetreden voor 2000 man. Het grappige is dat het heel normaal voelde. Sindsdien ben ik steeds meer met mijn ouders gaan optreden.”
Wanneer was dan je eigen eerste optreden?
“Op een gegeven moment wilde ik meer dan alleen voor kinderen spelen. Ik had in die tijd mijn stem ontdekt en ik kreeg de smaak te pakken. Ton Kroon (Stone E) vroeg mij om samen met hem enkele nummers en een clip op te nemen. Dat was eigenlijk best leuk! Daarna wilde ik ontdekken wat mijn eigen ding zou zijn. Het was bij Stadsstrand de Kade op mijn 26ste verjaardag vijf jaar gelden waar ik realiseerde dat ik een band wilde oprichten. Die eigen band werd Collectief Explosief en inmiddels hebben we al op het Magneet Festival, in Paradiso, op Ruigoord en op een evenement van GroenLinks in de Heineken Music Hall gestaan. Ik ben heel trots op hoe we zijn gegroeid, waar we nu naartoe gaan met onze muziek en vooral dat we er ook heel veel plezier in hebben!”
Je bent echt een bekende Alkmaarder. Voel jij dat ook zo?
“Nou, ik wens eigenlijk nog wel echt door te breken. Wat ik doe doe ik met heel mijn hart en het is fijn om daar dan succesvol in te zijn. Sinds ik terug ben in Alkmaar merk ik wel dat mensen mij al kennen als ik mij aan hen voorstel. Die bekendheid groeit een beetje met je mee. Dat is heel leuk, mensen zijn over het algemeen enthousiast. Maar soms zou ik er wat meer rekening mee mogen houden; mensen zien wat je doet. Laatst speelde ik in de Achterhoek met Collectief Explosief en dronk ik op het podium tequila uit de fles. Ik dacht dat dat wel kon maar het werd gefilmd en schijnbaar kon niet iedereen dat hebben. Maar weet je, ik ben gewoon mezelf en juist dat rauwe randje vind ik leuk aan mijzelf. Juist na die worsteling in mijn jeugd van inhouden, tegenhouden en meestromen. Hoe meer ik mijzelf ben en mijzelf laat zien, en hoe puurder en eerlijker ik ben, hoe meer vruchten ik ervan pluk.”
Hoe typeren mensen jou en wat zou je willen dat ze ook zien?
“Hoe kan je dat allemaal bolwerken? Hoe doe je dat?” vragen mensen wel eens. Ik ben actief op Facebook dus post ik veel van wat ik doe, en ik doe veel. Mensen denken dat ik een onuitputtelijke bron ben van energie ben, maar ik ben soms ook echt een luie hufter en de meest verschrikkelijke huisvrouw die je maar kan wensen; zelden heb ik de onderkant van de wasmand gezien. Ik leef wel echt voor wat ik doe. Soms kan ik het allemaal niet bolwerken en moet ik prioriteiten stellen. Ik ben wel iemand die iedere situatie accepteert en mensen en situaties goed aanvoelt. Ik kan mensen om mij heen gemakkelijk geruststellen en meenemen in mijn relaxtheid waardoor ik er altijd weer iets moois van maak.”
Heb je ook weleens geen zin?
“Jazeker, als ik iets moet doen waar ik toch niet achter sta, of wanneer ik een klus heb die eigenlijk niet genoeg verdient in verhouding tot het werk. Vaak zeg ik per ongeluk ‘ja’ op dat soort dingen in een wat rustigere periode en dan valt het precies op een moment dat ik er eigenlijk geen tijd voor heb. Dan heb ik spijt dat ik toegezegd heb en denk ik: “dit is niet handig, Maya.”
Ik heb heel erg leuk werk, dus ik heb zelden dat ik echt geen zin heb. Ik heb met moeite mijn MAVO afgerond en ben toen van de SPW afgetrapt. Daarna heb ik met veel bluffen, improviseren en smoesjes de opleiding voor kunst, cultuur en amusement afgerond en bedacht ik me dat ik nooit meer terug naar school wilde. Ik besloot keihard te werken en overal ja op te zeggen. Ik dacht: “ik leer daarna wel hoe ik nee moet zeggen.” Ik heb het nee zeggen nu bijna onder de knie!”
Maya, wat mogen wij nog van jou verwachten in de toekomst?
“Haha, nou… er broeit iets. Iets voor hier in Alkmaar. Ik wil mensen uit hun comfortzone trekken en aanzwengelen dat ze iets gaan delen met elkaar. Een soort vonkje wat je door kunt geven, waardoor mensen geïnspireerd raken. Ik wil ook graag pleiten voor woonwerkplaatsen voor creatieve mensen hier in Alkmaar. De woningmarkt in Amsterdam is op z’n top en ik hoorde de burgemeester laatst zeggen: “Meer woningen!” Maar om Alkmaar te laten leven heb je ook cultuur nodig. Creatieve mensen zijn er wel maar het zijn er niet genoeg. Als ze in Alkmaar kunnen wonen en werken dan lukt dat. Er is genoeg ruimte en met hulp van de gemeente zouden mensen in de creatieve sector zich hier kunnen vestigen.
In 2018 ga ik ook op tour met mijn solo-debuutvoorstelling voor kinderen: ‘Maya Zingt de Wereld Rond’. En er komt een compleet nieuw album uit van Collectief Explosief waar zojuist een crowdfundingscampagne voor is gestart.”
