Interview met Melissa (29) Hoe kanker haar kracht & kwetsbaarheid bracht
Een knappe, slimme meid, met lang haar, een aanstekelijke lach en een hoop vriendinnen. Zo zou je Melissa voorheen omschrijven. Hoe kan het dan dat zij haar opleiding niet afmaakte? Door elke dag extreme hoofdpijn te hebben. Het leren lukte hierdoor niet, maar ze vond wel een baan in een kledingwinkel, woonde op zichzelf en sloeg zelden een feestje af.
Slecht nieuws
Het is eind 2017 als Melissa, dan 26 jaar, te horen krijgt dat ze een goedaardige hersentumor heeft. Wat een gek woord is, want er is natuurlijk niks goeds aan. Ze zal een hersenoperatie moeten ondergaan om de tumor te laten verwijderen. De ingreep vindt een paar dagen voor kerst plaats. De operatie verloopt goed en het herstel gaat geweldig. Zelfs kerst kunnen ze samen thuis vieren. Een jarenlang gevecht lijkt voorbij, vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.
Wakker worden in een ziekenhuisbed
Niks blijkt minder waar. Een aantal maanden later zit Melissa in de tram en krijgt ze haar eerste epileptische aanval. “Ik zag een bekende, stond op en als ik wakker word, lig ik in een ziekenhuisbed.” Een MRI-scan laat zien dat Melissa’s tumor weer terug is. Alsof dat nog niet erg genoeg is, blijkt de tumor dit keer kwaadaardig te zijn. Het woord dat niemand wil horen wordt genoemd, Melissa heeft kanker.
“De chemokuur was als de Tour de France”
Een jaar later, op exact dezelfde datum als haar eerste ingreep, ondergaat Melissa haar tweede hersenoperatie. En daarmee is de behandeling nog niet klaar: er volgen nog 32 bestralingen en een chemokuur. De bestralingen en chemo wisselen elkaar af. “De chemokuur was als de Tour de France, je weet dat je weer die berg op moet, maar je weet niet of je nog de kracht hebt om het vol te houden. En het eten. “Ik hield zowat niks binnen, mar ik wist ook dat ik geen kracht had als ik niet zou eten. Dat was wel een gevecht.”
“Een jaar lang ben ik geleefd door deze ziekte”
“De bestralingen daarentegen waren wel oké, ik vond het vooral lastig dat ik daar elke dag heen moest. Daar waren alleen maar zieke mensen, die energie wilde ik niet overnemen. Thuis douchte ik dat als het ware van me af. Een jaar lang ben ik geleefd door deze ziekte.”
Sporten maakt alles beter
Voordat Melissa ziek werd, was sporten haar lust en haar leven. Dagelijks was ze in de sportschool te vinden. En als ze nu een rondje wilde wandelen met haar vader, kwam ze niet eens tot het einde van de straat. Beetje bij beetje bouwde ze het weer op. “Ken je die apparaten in het park? Uiteindelijk ben ik daarop weer oefeningen gaan doen. Dat voelde zo goed!”
Blijvend hersenletsel op je 29ste
De behandeling is nu klaar, maar er is nog wel een restant-tumor. Elke drie maanden krijgt ze een MRI-scan om te controleren of alles nog stabiel is. Verder is het elke maand helaas nog raak en krijgt Melissa een epileptische aanval. Ook heeft Melissa door de twee hersenoperaties hersenletsel opgelopen. “Hersenletsel vind ik erger dan die hele kanker. Hersenletsel betekent dat alle zintuigen die je hebt – horen, proeven, ruiken, voelen – anders zijn. Alles komt veel heftiger binnen bij mij. En als mijn emmertje zich helemaal heeft gevuld met prikkels, dan moet ik zelfs overgeven.
Ik kan me bijvoorbeeld niet herinneren wanneer ik voor het laatst in de supermarkt ben geweest. De supermarkt vind ik de hel. Schreeuwerige marketing, tl-buizen, omroepende kassières, lawaaiige kinderen. Nee, ik doe daar niet meer aan mee. Ik kán het ook niet eens. Mijn moeder haalt nu altijd de boodschappen.
Of de vaatwasser. De combinatie van het geluid en bedenken waar alles moet staan. Dat is me gewoon te veel.
Het hersenletsel is lastig, maar ik berust erin. Ik vind mijn eigen manieren. Als ik bijvoorbeeld ergens ga lunchen, bel ik van tevoren op met de vraag of ze me een rustige plek kunnen geven. En voor mij geen druk festival meer, maar een mooi natuurgebied.”
Weer thuis wonen
Sinds de behandeling woont Melissa weer bij haar ouders. ”Dat was in het begin natuurlijk heel erg wennen, voor ons allemaal. Mijn vader had een kantoor aan huis, sinds hij ergens anders wat huurt, gaat het eigenlijk heel goed. Nu hebben we overdag de ruimte. En ondertussen weten we alle drie precies wat we aan elkaar hebben. We functioneren echt als een hecht team.”
Het liefst elke dag sporten
“Elke dag ga ik richting het Geestmerambacht en wandel ik daar ongeveer een uur. Als ik op pad ga, zijn mijn hulpmiddelen hierbij het belangrijkst. Mijn e-bike en telefoon. Als ik dan voel dat ik een epileptische aanval krijg, kan ik meteen mijn locatie doorsturen naar mijn ouders. En ik kan gelukkig weer sporten. Ik sport twee dagen en heb dan één dag rust. Die dag rust moet ik mezelf echt opleggen, want het liefst sport ik elke dag.”
Alleen de toekomst telt
“Werken gaat niet en dat gaat ook niet meer gebeuren. Maar daar heb ik vrede mee. Dat klinkt misschien gek voor een ander, maar ik zie het zo: door de operaties ben ik een heel ander mens geworden, en dat maakt het voor mij makkelijker om te accepteren wat ik niet meer kan. Ik sta ervoor open om te ontdekken wie ik nu ben. Ik kijk niet meer naar wie ik was, ik kijk alleen naar de toekomst en mijn omgeving moet hetzelfde doen. Dat is soms lastig, want ik ben vaak moe en dan ben ik niet een leuker mens. Maar ik doe mijn best en hopelijk is dat genoeg”.
Mis je jouw oude zelf?
“Altijd hoofdpijn, nooit de rust kunnen vinden en onzekerheid? Nee, dat mis ik niet. Wat ik wél mis is de energie die ik had zodat je altijd iets kan ondernemen zonder over de gevolgen na te hoeven denken. Maar ik geloof erin dat je altijd een keuze hebt, dus ik kies ervoor om hier goed mee om te gaan. En maak hele bewuste keuzes. Ik kies voor dingen waar ik blij van word. Vaak zijn dat de kleine dingen. Ik sport, ik mediteer, ik zit graag in de zon, geniet van mijn eten en ben blij met mijn ouders en vrienden. Van dag tot dag probeer ik gelukkig te zijn. En dat gaat best goed.”
Zou je iedereen die dit leest nog iets willen meegeven?
“Sta eens stil en kijk om je heen. Kijk eens echt.”
Melissa is op 30 september 2021 overleden.
Bedankt mooi mens voor wie je was, rust zacht.