Mijn eerste bewuste ervaring van Alkmaar

Ik zit ‘opeens’ aan een tafel in de bibliotheek van Alkmaar met vijf andere deelnemers aan de Shuffle Schrijfmarathon. Voor 16:00 moeten we een stuk aanleveren waarmee prijzen te winnen vallen. Om 13:00 heb ik nog steeds geen concreet plan.

Geschreven door Charlotte Keyser tijdens de Shuffle Schrijfmarathon 2019.

In plaats van te gaan tikken, heb ik een rondje door het Stedelijk museum gerend om nog wat extra inspiratie op te doen en overwogen samen te werken met andere deelnemers. Dat bleek toch een beetje ingewikkeld.
Het weekend is bijna op zijn eind en hoewel ik het inspirerend vond in de zin dat ik heel veel zin heb om verder te gaan schrijven, heb ik nog geen geniale inval gehad voor een geweldig stuk over Alkmaar. Een prijs voor originaliteit zal er met dit verslag niet inzitten. Wel ben ik heel benieuwd naar alle verhalen van de andere deelnemers. Ik ben benieuwd naar het verhaal over de persoon die verdwijnt in de 16^e eeuwse maquette van de stad, naar het onderzoeksverslag van de piercingshop en verhalen over tiny houses in Alkmaar

Zelf ben/was ik niet bekend in Alkmaar. Inmiddels aardig wat jaren geleden ben ik eens met mijn vriend wezen kamperen in Schoorl. We gingen daar mountainbiken, waarbij ik een smak maakte op mijn kin. Vervolgens moest ik worden ‘afgevoerd’ naar het ziekenhuis. Er was zoveel adrenaline door mijn lijf gestroomd, dat ik eenmaal van de schrik bekomen, meer ontspannen was dan ooit. Zelden zo genoten als in dat ziekenhuisbed. De rest van ons bezoek aan Alkmaar ging als in een roes voorbij.
Ik herinner me nog een horrorfilm die we in de bioscoop zagen met allerlei schrikmomenten die me bijzonder weinig deden.

Dit schrijfweekend is een bijzondere en leuke manier om deze stad te leren kennen, inspiratie op te doen en bovenal een leuke manier om de mensen waarmee ik het heb doorgebracht te leren kennen.

Het was intensief, zeker voor mij als gevoelige introvert die gewend is veel tijd alleen door te brengen. ‘Sta ik nou alweer dit verhaal over mezelf te vertellen?, wat was ook alweer haar naam?’ Ondanks dat ik niet ben uit geweest, ben ik toch behoorlijk moe en kijk ik er weer naar uit even wat tijd helemaal alleen door te brengen. Ik zou zo een dutje kunnen doen, wat is het koud hier als die schuifdeuren de hele tijd open gaan, ik heb behoefte om mijn haar te wassen en ik ben een beetje misselijk van die oliebol. Het is niet altijd makkelijk om een lichaam te hebben. Laat staan een hoofd.

Een impressie van de schrijfmarathon:
Tijdens de workshop journalistieke skills schreven we een opzetje voor een column over iets waar je je kwaad om maakt. Zwarte pieten bijvoorbeeld, duurzaamheid, prestatiedruk, het idee dat het leven altijd leuk moet zijn. Of Nederlands traagste (onderwijs)instituut.

Zaterdagmiddag ben ik op bezoek geweest bij Marjolein in het klein in haar tiny house, heel leuk om te zien. Het thema duurzaamheid is een obsessie voor mij waar ik veel gedachten aan heb geweid. Op andere momenten komt het onderwerp even mijn neus uit. Ik had gisteravond vleesschaamte om mijn kipsaté tegenover mijn vegetarische tafelgenoten. Met name ook over het dierenleed.

Je hoort de laatste tijd zoveel zorgwekkende berichten over klimaatverandering dat ik me wel eens afvraag of er überhaupt een toekomst is. Hoe ver komen we met individuele verantwoordelijkheid?

Ik vind het vrij ingewikkeld om je leven zo aan te passen als de samenleving nog altijd drijft op de fossiele industrie. Marjolein straalt levensvreugde uit, een positieve energie. Hopelijk kan ik een beetje van die energie overnemen en vasthouden.

Vanavond zal ik met een voldaan gevoel en mooie herinneringen weer richting Utrecht vertrekken!

Bekijk ook: De helden van de marathon