Op buurtsafari in Alkmaar #1: Zocherkwartier & Bloemwijk
Opgroeiend in het centrum van Alkmaar raakte ik rond mijn 18e bevriend met iemand uit het verre Alkmaar Noord. Als wij elkaar bezochten, kregen we beiden hetzelfde advies mee van onze moeder: ‘Zet je je fiets daar wel goed op slot?’ Onbekend maakt onbemind. Ik wil de verschillende kanten van Alkmaar beter leren kennen en ga daarom op expeditie in een van de ruim veertig buurten. Deze keer: Bloemwijk en Zocherkwartier.
Beeld & tekst: Loen van Gulick
Rozenstruiken en hoog gefluister
Tussen de Westerweg en het spoor ligt de buurt Bloemwijk en Zocherkwartier. Dwalend door de vele straatjes valt het eerste contrast op: sommige straten fungeren als doorreisroute – vooral voor fietsers – zoals het Fritz Conijntunneltje aan de ene kant en het GroeneLaantje, precies aan het andere uiterste van de buurt. Maar daartussen heerst een serene rust, die wordt versierd door vele rozenstruiken, klimplanten en bloemen in alle kleuren.
Er zijn huizen met een voortuin, maar meer huizen hebben een houten bankje op de stoep onder het raam. Het hoge gefluister van de langzaam langsglijdende trein is als de vertrouwde begroeting van een kalme vriend. Rond de Zocherstraat begeef je je in het Zocherkwartier, die van vishandel Jan Hoogland (de beste van Alkmaar, volgens velen) naar het zuiden loopt. Vanaf daar kun je alleen verder komen over het fietsbruggetje de Schagenstraatbrug, waarachter je de Bloemwijk vindt met de lieflijke straatjes, zoals de Leliestraat, Anjelierstraat en de Dahliastraat.
In beide delen van de samengestelde buurt kom je hier en daar verrassende kunst tegen, zoals een felgekleurde bus, een schilderij van een indiaan of een met blauw mozaïek en spiegels versierde bank. Ook de minibieb trekt vrolijk de aandacht.
‘Stop de sloop van onze mooie Bloemwijk’
Een groepje kinderen in een bolderkar tuimelt over elkaar heen. Een vijftal meisjes, met elk een romantisch jurkje in een andere kleur, rennen achter elkaar aan, langs een huis met achter het raam gesloten gordijnen en een poster waarop staat: ‘Stop de sloop van onze mooie Bloemwijk’. De poster kom ik nog een paar keer tegen. De sloop is echter niet meer te stoppen. Medio 2021 gaat het gebeuren.
De koopwoningen in de Van der Woudestraat en de Rozenstraat blijven staan, maar daartussen gaat bijna alles plat. Ik spreek kapster Petra, die werkt in de kapsalon in het hart van de Bloemwijk: ‘De sfeer in deze buurt is altijd goed geweest, er is nooit rottigheid. Het is echt een buurtje, lekker kneuterig. Ik ben wel bang dat de sfeer gaat veranderen als straks alle oude woning zijn verdwenen. Daarmee zullen ook sommige oude bewoners vertrekken. Tja. Nu zitten sommigen al met handdoeken om hun nek, omdat het zo tochtig is in de huizen. De nieuwe woningen worden duurzaam en deels zelfvoorzienend. En het wordt wel echt heel mooi. Héél mooi.’
Borreltijd
Tegen vieren verschijnen er meer mensen op straat. De namiddag is het tijdstip waarop de houten bankjes goed van pas komen. Bewoners Sylvia en Jochem zitten met Niels voor hun huis. Hond James rent af en toe even uit beeld, maar komt elke keer weer terug.
Gelukkig valt hun huis buiten de sloopplannen en blijven ze in hun geliefde buurt waar ze het grootste gedeelte van hun leven al wonen. Ze voelen zich er thuis, wat ook blijkt uit het feit dat iedere voorbijganger wordt begroet met een knipoog en een kort onderonsje.
‘We zoeken elkaar op in deze buurt. Er zijn straatfeesten, deuren staan open, je loopt zo bij elkaar naar binnen. Het buurthuis organiseert activiteiten voor alle leeftijden. De studenten uit de buurt zijn daar niet vaak te vinden, de binnenstad en haar kroegen bevinden zich om de hoek. Maar we trekken ook wel met hen op. Met oud en nieuw komt de hele straat bij elkaar om het samen te vieren. Het verschil tussen het Zocherkwartier en de Bloemwijk is niet groot, maar de sfeer in het Zocherkwartier is iets minder volks, iets gereserveerder. Misschien omdat de huizen daar gemiddeld iets groter zijn.’ vertelt Sylvia.
Dan over de aanstaande sloop: ‘De woning van mijn ouders wordt gesloopt, maar ze krijgen een nieuwe woning aangeboden. Een nieuw appartement is wel fijn voor ze.’ Niels vult aan: ‘Het was een oude bende, terecht dat het platgaat.’
Schijttonnen en bakkerijtjes
‘Hem moet je hebben, hij woont hier al meer dan 40 jaar!’, wijst Jochem naar de man die aan komt lopen, terwijl hij hem een biertje aanbiedt. De man, Klaas, wuift het biertje weg en begint te vertellen: ‘62 jaar woon ik hier nu. Vroeger hadden we schijttonnen daar verderop. Ja en veel winkels. Een melkboer hier, en daar verderop nog een. Slager Boots. Nou, en Van Diepen. En dan had je nog de winkel onder het Poortje. Dat was allemaal voordat de supermarkten kwamen, met hun belachelijke prijzen. Weet je dat dit pak koffie zes euro veertig kost? Vorig jaar nog vijf euro twintig. Ofzo. Ja, Rutte weet de prijzen wel. Maar ik ben wel links hoor. Niet meer rechts. Ik loop ook niet meer recht. En je had Bakkerijtje Molenaar, en nog een bakkerij daar. Wist je dat hier een wasserette heeft gezeten?’
Zijn toehoorders genieten en nemen een slok van hun bier, terwijl Jochem hond James terugroept die waarschijnlijk ergens naar binnen is gelopen.