Over mannen

De vorige keer vertelde ik jullie over mijn Tinder-date. Jullie zullen je misschien afvragen hoe dat is afgelopen. Een totale flop dus. Na ongeveer zes dates bleken we toch totaal verschillend te zijn en konden we elkaars humor misschien niet meer zo waarderen. Aangezien dit natuurlijk een ontzettend belangrijk aspect is, hebben we er maar een punt achter gezet. Het enige wat ik heb overgehouden aan deze Tinderdate, is een leuk liedje in mijn Spotifylijst. Ook ben ik natuurlijk een ervaring rijker. Inmiddels zijn we vijf maanden verder; in de tussentijd heb ik niet erg veel geluk gehad in de liefde. En ik weet eigenlijk niet waarom.

Mijn laatste romance vond plaats op Bonaire, waar ik een vriend bezocht. We kennen elkaar ondertussen vijf jaar. Na een leuke week, kwam van het één het ander. Ik zal niet in details treden; vul de rest zelf maar in. Ik ben niet echt een gevoelig type, maar kom op: Bonaire. Hoe kun je niet romantisch zijn op Bonaire? Dit eiland is zo idyllisch, dat ik na een nogal intieme dag – zo’n dag die je alleen maar in een te romantische film ziet – besloot iets te bekennen. Namelijk dat ik misschien toch wel iets meer voor hem voelde dan vriendschap. Geloof mij, dat had ik beter niet kunnen zeggen. Hij had natuurlijk al iemand anders.

Dit soort ongemakkelijke situaties laten hun sporen na. En dan bedoel ik niet alleen de leuke herinneringen. Daarom deed ik het op het gebied van de liefde eventjes rustig aan.

Tot vorige week dan. Ik had een paar keer met een jongen afgesproken. Al snel, op een zondag om precies te zijn, verklaarde hij mij de liefde. Ik dacht alleen maar: toon vooral niet te veel gevoel. Logisch, toch? Dus ik deed wat iedereen zou doen: ik ontweek zijn verklaring. En ja hoor, de volgende dag belde deze man mij op met de mededeling dat hij zijn ex was tegen gekomen en zijn hart toch nog sneller van haar ging kloppen.

Mijn god, zeg! Mannen, mannen, mannen; wat een akelige wezens zijn het ook. Ze zeggen dat vrouwen ingewikkeld zijn, maar mannen geloof mij: jullie zijn minstens zo ingewikkeld. Vooral wanneer het aankomt op exen. Jullie doen er minstens een aantal maanden over om dat hoofdstuk af te sluiten en wanneer jullie denken dat het afgesloten is, duurt het daarna nog minstens een half jaar.

Bij ons vrouwen ligt dat net even anders. Wij vrouwen denken de eerste paar dagen: kut, kut, kut. We duiken een uur in ons kussen om deze vervolgens – met snot – vol te janken. Daarna volgt het gesprek met een vriendin, die zal beamen dat het kut is, waarin alle slechte kanten van de vent in kwestie uitgebreid aan bod komen. Aansluitend komt de fles wijn op tafel en drinken we deze leeg. Als er noodzaak is, en die is er, drinken we er daarna nog eentje leeg. Het kan misschien een poosje duren, maar als wij dan een nieuwe man ontmoeten, zeiken wij niet dat er nog ergens een ex in ons achterhoofd zit. Dat houden wij gewoon voor ons zelf. Mannen, jullie kunnen nog een hoop van vrouwen leren. Tabee!