‘Aarde’ van Ozan Aydogan
Kunst is de stem die de werkelijkheid influistert wat ze worden kan. – Ozan Aydogan
Deze Alkmaarder maakt theater en poëzie. En hoe.
Ik ontmoette Ozan in de Stapper. We stonden aangeschoten (ik tenminste wel) en we maakten kennis. ‘’Wat doe je?’’ vroeg hij mij. Ik legde uit dat ik centrum coördinator ben bij stichting de Vrolijkheid en hij zei niets, maar gaf mij een knuffel. Ik haat knuffelen en normaal zou ik echt verstijfd denken: Wat moet die gast? Maar dat dacht ik niet en ik knuffelde terug. Het is werkelijk waar de liefste reactie die ik ooit heb gekregen op wat ik doe. Ik heb mij nooit zo gewaardeerd gevoeld en raakte geïnteresseerd in Ozan. In wie hij is, wat doet hij en waarom hij dat doet. Het is een vreemde jongen (sorry Ozan), dus steady contact is er nooit echt van gekomen. Ik ben wellicht ook een vreemde meid. Wie zal het weten. Ik waardeer zijn werk in ieder geval behoorlijk en zijn zienswijze ook. Daarom deel ik graag zijn gedicht ‘Aarde’ met jullie. Nog steeds krijg ik een vreemd gevoel als ik zijn gedicht lees; ik vind het zo mooi. Dat komt misschien ook omdat ik het hem heb horen voordragen. Wellicht wil hij dat ook eens voor jullie doen.
Aarde
Op de dag dat jij begraven wordt, zijn er geen bloemen om op je graf te leggen.
Is er geen aarde om je mee af te dekken.
Geen grond om daarin jouw graf te scheppen en uitgeschreeuwd als we zijn;
geen stem om jou gedag te zeggen.
Ongeacht wat de gedachten zeggen.
Op die dag is er geen pad meer, geen stap te zetten.
Omdat we aankomen op de plek waar we heengaan; eenzaam en breekbaar.
Wisten wij veel van onmeetbaar.
Op de dag dat jij begraven wordt, zijn er geen duiven om op te laten vliegen.
Geen kaarten, brieven.
Ook geen naasten, dierbaren of geliefden.
Zelfs niet de herinnering aan hoe jij ons tot in het laatste spaarde, lieflijk.
Op de dag dat jij begraven wordt,
verdwijn jij als sneeuw die niet valt voor de zon die niet schijnt.
Als een schreeuw uit de cel waar geen hond meer naar kijkt.
Als het licht van een schicht als het donker hem grijpt.
Uitgemergeld, als een zuigeling die de borst niet meer krijgt.
Op de dag dat jij begraven wordt dan dichten wij geen gaten.
Bidden wij niet, vinden wij geen amen.
In het flikkerende stille staren van verre lichtlichamen voltrekt dit zicht zich,
verder is niks komen dagen.
Op de dag dat jij begraven wordt dan liggen wij er samen.
Check zijn site voor meer over hem en meer prachtige gedichten.
Fotograaf: Alex Kat.
