Stijgen, dalen en de vaste grond van Alkmaar
Geschreven door Fabiola Koopmans tijdens de Shuffle Schrijfmarathon 2019
De klim naar de hemel en Alkmaar wordt kleiner onder mij.
Steeds dichter naar de hemel ik voel me lichter en vrij.
Wil ik wel terug of stijg ik door?
Maar daar zijn niet genoeg trappen voor.
Ik ben teleurgesteld en had het me anders voorgesteld.
Maar ja, helemaal naar de hemel kan zeker niet voor dat geld.
Ik besef dat om te stijgen ik moet dalen.
Van de kerk af recht naar de kasseien.
Maar waar moet ik de moed vandaan halen?
Ik besluit me nog even hier te vermeien.
Zo’n stap is zo klein maar voelt wel groot.
Als ik beneden kom ben ik namelijk dood.
Ik moet hier langer over denken maar de tijd is om.
Sta hier maar te dralen en voel me dom.
Iedereen lijkt te weten dat je weer met dezelfde trap naar beneden gaat.
En niemand hier het leven laat.
Wat halen die mensen dan daar beneden?
Waar is iedereen naar op weg?
Hoe verhoud ik me tot het heden?
En dat ik het niet weet is dikke pech?
De mensenmassa omarmt mij en brengt me op de vaste grond.
Zij zorgden voor mij zonder het te weten.
Maar ik weet weer wat ik hier vond.
Of nog kan vinden als ik het probeer en me niet steeds met anderen blijf meten.
Ik stap weg van de trappen en het idee.
Verderop is een terras met gezelligheid en vol van leven.
Ik ga in die liefde mee en wil er nog heel veel van geven.
Aan mijzelf in de eerste plaats zodat de ander mij in liefde kan ontmoeten.
Ik bestel een biertje en ben klaar om de anderen te begroeten.
Bekijk ook: De helden van de marathon
