Vrouwendingen: Help, mijn vrouw is géén klusser!

Als dochter van een timmerman zou ik graag zeggen dat ik onwijs goed ben in klussen, dat ik een held ben met een hamer, een uitblinker met de decoupeerzaag of een meester met de boormachine. Maar niets is minder waar. Ik heb twee linkerhanden. Dat is bijzonder onhandig wanneer je een huis wilt opknappen. Waarom ga je dat dan in vredesnaam doen, zul je je afvragen.

Het zit zo: een aantal jaar geleden was ik mijn studentenkamer zat. Ik speurde Funda af en werd verliefd op een klein huisje met een tuintje in de Horn Zuid. Vol enthousiasme stapte ik een hypotheekzaak binnen, wist ik een veel te hoge hypotheek binnen te slepen en was ik niet lang daarna een trotse huizenbezitster. Verliefd als ik was, zag ik niet dat er hier en daar wel wat mankeerde aan mijn paleisje.

Maar nu wil ik gaan samenwonen met mijn vriend (ja, die ene die niet wil trouwen). Mijn huisje is wat te klein voor ons tweetjes, dus wil ik hem verkopen (mijn huisje, niet mijn vriend). De huizenprijs is alleen niet meer wat het toentertijd was en dat hele spaarhypotheekgebeuren heeft me niet veel opgeleverd. Dikke kans dus dat ik een schuld ga overhouden wanneer ik mijn huis verkoop.

Om de schade wat te beperken hebben we besloten om mijn huisje op te gaan knappen. Mijn vriend is godzijdank wel heel handig. Het nadeel daaraan is dat hij wél alle mankementen aan mijn huisje ziet. En zo zijn wij dus al weken in de weer om mijn huis verkoopklaar te maken. Of eigenlijk, mijn vriend is bezig om mijn huis verkoopklaar te maken.

Een mooie relatietest is het wel. Als mijn vriend na dit hele gebeuren nog steeds met me wil samenwonen, dan kan trouwen er vast en zeker ook nog wel bij. Zodra we gaan klussen verander ik in een klein duiveltje. Met mijn twee linkerhanden word ik vreselijk gefrustreerd van lelijk stucwerk afbikken, kozijnrubbers verfvrij maken met afbijt, kozijnen schilderen, laminaat leggen en glasvezelbehang lostrekken. (Dat laatste is overigens ook echt heel naar. Wanneer je glasvezelbehang los probeert te trekken, laat het allemaal kleine splintertjes achter op de meest vervelende plekken. Met als gevolg vreselijk jeuk en geprik over je hele lijf.)

Maar goed, behalve dat mijn vriend dus een soort bouwval probeert op te knappen, heeft hij dus ook nog eens te maken met een mopperend, scheldend en soms huilend vriendinnetje. Inmiddels weet hij dat hij me dan het best even met rust kan laten. Een kwartiertje later ga ik vaak toch wel weer vol goede moed aan de slag. En met een beetje geluk heb ik zo’n bui maar eens per avond/dag.

Heel ongeëmancipeerd kun je mij het beste voor de lunch en het avondeten laten zorgen. In de keuken heb ik geen twee linkerhanden. Maar ja, in dit tempo kunnen we pas over 3 jaar samenwonen. Iemand een cursus “klussen voor vrouwen” in de aanbieding?