Weekend weg, maar dan alleen

We doen veel dingen in ons leven alleen. Maar sommige dingen lijken wel een beetje ongemakkelijk te worden als je ze alleen doet. Zelfs als dat een bewuste keuze is. Is het misschien zo dat we het nuttige, of noodzakelijke, prima alleen kunnen doen, maar dat we de plezierige dingen toch leuker vinden als we het kunnen delen? En als we dat al vinden, is dit dan terecht? Ik besluit het zelf te onderzoeken en stap op de trein naar Emmen voor de eerste editie van Graveller Drenthe. Niet omdat ik niemand kan vinden die mee wil, maar omdat een weekend weg een heel andere ervaring wordt wanneer je het alleen doet.

Wat is Graveller?

Mocht je het je afvragen; Graveller is een festival van drie dagen dat bestaat uit fietsen, biertjes, BBQ en kampvuur. Geen snelle groepjes lycramannen, maar mensen die chillen en genieten een serieuze zaak vinden. Met mijn kampeerspullen op mijn rug en bepakte fiets wek ik in Emmen de nieuwsgierigheid van veel voornamelijk 50-plussers. Ze willen weten waar ik heen ga, waar ik vandaan kom en wat ik ga doen. Haast heb ik niet en een gesprek beëindigen is nou niet direct iets waarin ik uitblink, dus een half uur later ben ik nog steeds in Emmen. Maakt niet uit. De zon schijnt en het wordt komende dagen alleen maar warmer.

Eindelijk Emmen achter mij gelaten kom ik een jongen tegen op een gravelfiets. Hij blijkt Canadees te zijn, te werken in Nederland en is net als ik onderweg naar Graveller.  Nu even alleen, maar vanmiddag zal hij zijn collega en familie daar ontmoeten om met hen het weekend te vieren. Hij nodigt mij uit hen vanavond te ontmoeten en een biertje te drinken. Check. Eerste nieuwe vriend in de pocket.

Op de camping

Ik zie stellen, vriendengroepen, veel mannen, maar toch ook wel wat vrouwen en één jongen zit alleen aan tafel een boek te lezen. Ik bestel een koffie en daar is ie dan; Het eerste alleengangersdilemma. Aan welke tafel ga ik zitten? Aan een lege tafel, bij de mede-alleenganger, of vraag ik een plek aan een drukke tafel? Ik kies de gulden middenweg en ga zitten bij de lezer. Alsof hij op mij zat te wachten legt hij zijn boek weg en begint een gesprek. Hij komt uit Haarlem en is op de fiets (ruim 200 km!) naar hier gekomen. Hoppa, vriend nummer twee. Dit gaat lekker. Na het eten gauw klaarmaken voor de sunset-ride. Een groot deel van de 300 deelnemers is al aanwezig en stapt op de fiets. Niemand die ik ken, maar samen hetzelfde doel hebben schept toch een band. Ik weet niet met hoeveel fietsers ik een praatje gemaakt heb, maar het waren er veel.

Nieuwe mensen

Terug van het fietsen wel een biertje verdiend. Nog een beetje high van de fietstocht zoek ik een plek bij het kampvuur. Toen ik eenmaal zat bleek ik naast een man uit de buurt van de Biesbosch te zitten. ‘Ben je hier alleen?’ vraagt hij. Een vraag die ik vooraf een beetje vreesde. Niet omdat ik er geen antwoord op heb, maar omdat er vaak medelijden of onbegrip in klinkt. Is toch ongemakkelijk. Deze keer kon ik dat echter niet ontdekken. De vraagt lijkt puur uit interesse gesteld te worden, waardoor het eenvoudig antwoorden is en we al snel in een goed gesprek belanden. Hij organiseerde wat evenementen (net als ik) en deed wat dingetjes met wielrennen, en zonder er erg in te hebben is het donker. Het dagje heeft er wel ingehakt, dus ik vind het heerlijk om lekker naar mijn tent te gaan.

Bij het ontbijt kom ik een jongen uit Heemskerk tegen. Hij zou met zijn maat fietsen, maar die moest door een blessure last minute afzeggen. Zonder het expliciet af te spreken starten we de rit samen. Een prachtige, maar ook een slopende rit. Bij terugkomst ben ik kapot. De mensen op de camping zijn nog even aardig als eerder, maar ik vind het nu lastig om te luisteren. Nieuwe mensen ontmoeten kost verdomd veel energie. En die energie is nou net volledig opgebruikt. Wat ben ik op dat moment blij dat ik mijn eigen tent heb. Ik kan lekker naar mijn eigen plek.

Het einde?

De nacht doet mij goed, want dag drie begin ik met goede zin. Ik vind mijn fietsmaat uit Heemskerk bij het ontbijt. We vertrekken op tijd. 300 deelnemers klinkt als best veel. Toch heb ik het idee dat ik de meeste mensen inmiddels ken. Of in elk geval herken. En na zo’n 3,5 uur op de fiets zit het erop. Douchen, inpakken en met de tas op de rug nog een klein stukje op de fiets terug naar Emmen. Halverwege komt er een auto naast mij rijden met het raam open. Ik herken de chauffeur. Hij steekt zijn hand uit het raam en in die hand zie ik gek genoeg mijn eigen slipper. Of die van mij is. Die hadden ze een eind eerder op de weg zien liggen. Ja die is van mij. Blijkbaar was die uit mijn tas geschoven. Ik ben zeer blij dat ik hem niet kwijtgeraakt ben. Met een grote grijns fiets ik verder. In je eentje een weekendje weg? Kan leuk zijn. Een weekend gravellen met 300 onbekenden? Voor mij geen twijfel. Ik zou het altijd doen.