Weest welkom
Stel je voor: je zit in een bootje met alleen maar vreemde mensen. Ze spreken dezelfde taal maar je kent ze verder niet. Een ding is zeker, je kunt niet zwemmen want dat heb je nooit geleerd. Als dit bootje omslaat dan ga je dood. De grote massa water die het bootje naar het einddoel, veiligheid, moet transporteren begint onrustig te worden. Het wordt steeds erger en erger. Iedereen in het bootje klampt zich stevig vast. Jij doet dat zelf ook want je weet dat zodra je in het water valt, je het niet overleeft.
Geschreven door Stefan de Jong tijdens de Shuffle Schrijfmarathon 2019
De eerste golven komen over de rand. Het bootje lijkt deze tocht niet te overleven. Een grote golf slaat over de rand en nu ontstaat er een laagje water wat heen en weer klotst over de bodem van de boot. De situatie is nu serieus, het is beangstigend en je weet dat je misschien je laatste minuten op deze planeet ingaat. Je voelt dat het bootje schuin op een golf ligt en je bereidt je voor. Plotseling wordt je wakker van een harde klap. Wat nu? Een baksteen door het raam? Je bent verward, reageert boos, stormt je huis uit. Je ziet de dader. Die man waar je al een tijdje ruzie mee hebt. “Ga naar je eigen land” schreeuwt hij nog voordat hij wegrent. Daar sta je dan, in je onderbroek, met een gebroken raam, terwijl het buiten 2 graden vriest.
Het is zo makkelijk om vluchtelingen te veroordelen, de rug toe te keren of geen begrip op te brengen voor hun situatie. Plaats jezelf eens in hun positie. Ze zijn noodgedwongen uit hun eigen land gevlucht. De enige plek waar ze zichzelf konden zijn en zich veilig hebben gevoeld. Ze moesten er weg omdat hun veilige plek onveilig was geworden. Nu zijn ze in een ander land waar ze de taal niet spreken, ze geen bezit hebben en ook nog eens niet gewenst zijn.
Deze mensen kiezen er niet voor om vluchteling te zijn. Het horen van hun verhaal bevestigt dat nog maar eens. Maar daarnaast zijn ze nog zo veel meer dan alleen vluchteling. Een plaatje wat wij eigenlijk alleen maar zien. Ze zijn vaak ook vader of moeder, zoon of dochter, tandarts of advocaat, verzetsheld of patriot, mens. Niemand kiest ervoor om te vluchten. Er is altijd een motief. Zij willen hier eigenlijk ook niet zijn.
Daarom moeten we onze mening ten opzichte van vluchtelingen bijstellen. Zij zijn hier en wij ook. Laten we ze een beetje liefde geven in plaats van protesteren tegen nieuwe asielzoekerscentra of nieuwe Nederlanders wegpesten. Tuurlijk, ze hebben problemen en kunnen soms gek reageren maar probeer eens in te beelden wat zij hebben meegemaakt. En maak het dan nog eens tien keer erger dan dat jij je kunt voorstellen. Het is alleen maar logisch dat ze gek gedrag vertonen door opgelopen trauma’s. En dat keurt echt niet grensoverschrijdend gedrag goed, maar we kunnen wel wat meer begrip tonen.
Laten we met zijn allen de wereld en vooral Alkmaar een stukje mooier maken door wat liefde te geven aan vluchtelingen, of liever nieuwe Nederlanders. De wereld heeft het al moeilijk genoeg. Denk aan de klimaatverandering. We moeten het met zijn allen doen en dan kunnen we beter dichtbij huis beginnen. Laten we ze met open armen verwelkomen. We verdienen allemaal een veilige plek op deze aarde.
Bekijk ook: De helden van de marathon
